| تاریخ ارسال: 1401/9/14 |
مصطفی آقاجانی دانشجوی دکترای علوم سیاسی و پژوهشگر هسته بازاریابی سیاسی مرکز رشد، در یادداشتی که به مناسبت روز دانشجو در اختیار روابط عمومی دانشگاه امام صادق علیه السلام قرار داد، به دو نمونه کنشگری دانشجویان دانشگاه اشاره داشته و بر لزوم حرکت تشکیلاتی تاکید نمود. اشاره
روزهای اول دانشجویی ما مصادف بود با اوج گیری دعواهای احمدی‌نژاد با بخش‌های مختلف نظام، آنجایی که به خاطر یکی دو نفر از اطرافیانش و اگر ساده نخواهیم بگذریم به خاطر دلبستگی به خط فکری و فرقه‌ای اطرافیانش، چشم به همه فرصت‌هایی که نظام اسلامی به رویش باز کرده بود، بست. در آن هنگامه درگیری سطح بالای جریان‌های سیاسی که حتی در نوسانات تعمدی بازار(ارز و سکه) هم خودش را نشان می‌داد، شناخت وظیفه و تکلیف دانشجوی امام صادقی بسیار دشوار بود. در سومین ماه دانشجویی بودیم که ندای مقابله با انگلیس خبیث، که طی تعاملات قبلی‌اش یک گزک حسابی به دولت و مجلس ایران داده بود، سرداده شد و دانشگاه‌های تهران به تجمعی درست و منطقی در مقابل سفارت انگلیس دست زدند...اما این خشم وطن‌دوستانه، ضدسلطه و منطقی، با ورود به سفارت و تحریب اموال و امکانات داخل سفارتخانه روباه پیر به محاق رفت که نارضایتی ولی را نیز به دنبال خود داشت و در ادامه بازی برده توسط ایران را به میدانی برای اعمال فشار بیشتر علیه کشورمان تبدیل کرد. این حادثه که در یک هفته مانده به روز دانشجوی ۱۳۹۰ (هشتم آذر و مصادف با شهادت شهید شهریاری)اتفاق افتاد، بیش از پیش به ضرورت زمان‌شناسی و زمانه‌شناسی دانشجویان صحه گذاشت و اثبات کرد که دانشجوی انقلابی اگر خود را در یک تشکل بزرگتر نبیند و جایابی نکند و اثرات کارها و اقدامات و از سویی بی عملی و ترک فعل خود را بر این سیاق نسنجد، چه تبعاتی را می‌تواند به بار آورد..در ادامه این مطلب قصد دارم این موضوع را کمی بسط بدهم.
دانشگاه امام صادق علیه‌السلام به مثابه تشکلی انقلابی
اینکه دانشگاه امام صادق علیه السلام واقعا هویتش چیست و در کجای حاکمیت و نظام ما قرار دارد، جزو اولین سوالاتی است که (حداقل) یک دانشجوی دانشگاه یا بهتر بگوییم یک داوطلب دانشگاه باید برای آن بیندیشد و پاسخ بیابد. اما در کنار همه پاسخ‌هایی که می‌توان به این پرسش داد، یکی از ابعاد مهم و غیرقابل انکار دانشگاه، بازو و کمک کار نظام اسلامی بودن است. در یکی از فرازهای بیانات آیت‌الله مهدوی رحمه الله علیه ایشان ضمن اشاره به جایگاه خود در جامعه روحانیت مبارز و امکان برداشت‌های دیگران مبنی بر تأسیس دانشگاه برای کادرسازی جامعه روحانیت، این تصور را رد می‌کنند و به هدف کادرسازی برای انقلاب اسلامی تأکید می‌کنند. از سویی این دانشگاه به عنوان یک سازمان و تشکیلات در طول سال‌های مختلف و در دولت‌های گوناگون سعی کرده‌است به نسبت اقتضائات زمان به نقش خود دست یافته و به کنشگری فعالانه و منسجم بپردازد. یکی از نمونه‌ها و مصادیق این حضور تشکیلاتی و منسجم در بحبوحه فتنه ۸۸ خود را نشان داد. آنجایی که دانشجویان دانشگاه با حضور پررنگ خود در میدان و در جبهه رسانه‌ای به ایفای وظیفه پرداختند و رهبر تشکیلات یعنی آیت‌الله مهدوی رحمه الله علیه نیز در سطح ملی از پذیرش میرحسین موسوی قبل از برائت از فتنه و فتنه‌گران خودداری کرد و بدین صورت دامنه مانور نماد فتنه را محدود و تاحدی خنثی کردند.
سخنان آیت الله مهدوی‌کنی رحمه الله علیه در شب‌های قدر، مجله پیام صادق شماره ۳، بهمن و اسفند۱۳۷۴
انقلاب، نیازمند کنش تشکیلاتی
انقلاب اسلامی به واسطه درهم‌تنیدگی و بورخوردن اساسی و ذاتی با بدنه و عموم مردم، به خودی خود دربردارنده اختلاف سلیقه، دیدگاه و نگاه است و همین تفاوت‌ها و بعضا تعارضات در عین فایده‌بخشی می‌تواند مضرات و آفاتی را نیز به دنبال داشته باشد که در برهه‌هایی از انقلاب نیز داشته است. از این رو در بین صداهای لازم و ضروریِ مختلف در درون میدان انقلاب، دانشگاه امام صادق علیه السلام به مثابه تشکلی که در صدد جذب، تربیت و آموزش و استخراج نیروی انسانی تراز انقلاب(از حیث تخصص و تعهد) است باید نقش خود را اولا بشناسد و ثانیا در آن جهت به شکلی هماهنگ و منسجم گام بردارد. این انسجام و هماهنگی نه تنها جزئی از آموزه‌های تبلیغی نظام اسلامی، بلکه به عنوان چارچوبی ضروری برای هر مجموعه مؤثر در ساحت سیاسی اجتماعی (از جمله دانشگاه امام صادق علیه السلام با توجه به وظایف سیاسی اجتماعی اش) است.
نتیجه‌گیری
در اکنونِ انقلاب، که درگیر اغتشاشاتی در لباس اعتراضات و تجمعات است، اینکه ما کجای این حاکمیت هستیم و الان در چه سطحی باید ورود کنیم، خود نیازمند فهم جمعی دانشجویان و ایجاد مفاهمه به عنوان اولین گام کنشگری به‌لحظه، هدفمند و مؤثر است. در اثنای این مطلب به دو تجربه تجمع مقابل سفارت انگلیس و فتنه ۸۸ به عنوان دو نمونه اشاره شد فارغ از ارزش‌گذاری دو نوع کنشگری آنچه به عیان قابل مشاهده است آن است که آنجایی که از مشورت، همفکری و هم‌اندیشی از پایین به بالا روی برتافتیم، نتایج و تبعات آن چه در ساحت رسانه‌ای و چه در ساحت سیاستی را درک کردیم و اثرات بلندمدت آن را بر تصویر و هویت اجتماعی دانشگاه و نظام شاهد بودیم و هروقت بر اجتماع نیروها بر اساس فکر و منطقی مستدل، ایستادگی کردیم و وظایف را به نحو تشکلی که قرار است در چارچوب اهداف و سیاست‌های انقلاب اسلامی گام بردارد، ایفا کردیم ثمرات کوتاه، میان و بلندمدت‌اش را نیز نصیب انقلاب اسلامی کردیم. از این رو بنظر می‌رسد در حال حاضر، برای اولین گام بهتر است در یک اجماع داخلی، نوع نگاه خودمان به اتفاقات را اصلاح و تکمیل کنیم و این از خلال اندیشه‌ورزان بیرونی لزوما حاصل نمی‌شود بلکه نیازمند گفتگوی داخلی است، در گام بعدی نیازمند برنامه‌ریزی قرارگاهی برای کنشگری در زمینه اغتشاشات هستیم کاری که به شکلی در هفته‌های اخیر رخ داد اما چندان قوت نداشت (چرا که گام اولیه آن محکم برداشته نشد) و در گام سوم بایستی بعد از اتخاذ استراتژی به سمت ایفای نقش و اجرای طرح‌ها برویم همانطور که در سال ۸۸ چنین کردیم.
مطالب مشابه
دفعات مشاهده: 164 بار |
دفعات چاپ: 24 بار |
دفعات ارسال به دیگران: 0 بار |
0 نظر