چند روز پیش، در تاریخ ۱ جولای خبر رسید که بخش اعظمی از یک برج مسکونی در شهر میامی در ایالت فلوریدا به طرز عجیبی ریزش کرد. این ساختمان حاوی ۱۳۶ آپارتمان بود که ۵۵ دستگاه آن در ساعات نخست روز پنجشنبه فروریخت و تلی از آوار به جا گذاشت. تاکنون آمار فوت‌شدگان به ۲۴ نفر رسیده است و جستجو برای یافتن باقی گمشدگان همچنان ادامه دارد.
پس از وقوع این حادثه گزارش مهندسی در رسانه‌ها منتشر شد که در آن نسبت به ضعف جدی ساختمان و احتمال ریزش آن هشدار داده شده بود. در این گزارش که در اکتبر ۲۰۱۸ توسط مهندس فرانک پی. مورابیتو تهیه شده بود آمده است که عایق رطوبتی زیر سطح استخر و درایو ورودی از کار افتاده است که مانع تخلیه آب از شالوده برج های ساحلی چمپلین می شود و سبب خواهد شد که نشت های مخرب ایجاد شود.
به گزارش واشنگتن پست علی رغم وجود این اخطار به نظر می‌رسد به دلیل هزینه بالای نوسازی ( در حدود ۱۵ میلیون دلار ) و همچنین مشکل سکونت ساکنان این مجتمع تعمیرات اساسی صورت نگرفته و این امر سبب شده است اکنون شاهد چنین فاجعه‌ی مرگباری باشیم.
این حادثه از این جهت عمده در خور توجه است که نخستین حق از حقوق بشر یعنی حق حیات با کرامت (ماده ۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر مصوب ۱۹۴۸ م) در آن نقض شده است. این در حالی است که که دولت‌ها موظف به تامین، تضمین و حفاظت (protect and reserve) از این حق هستند(بند ۱ ماده ۶ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب ۱۹۶۶م). نکته‌ای که در مقدمه قانون اساسی ایالات متحده نیز به آن اشاره شده و دولت آمریکا را مسئول «تشکیل اتحادیه‌ای کاملتر،‌استقرار عدالت، تأمین آسایش ملی، ‌ارتقای رفاه عمومی و...» دانسته است؛ امری که در عمل محقق نشده است.
با این وجود شاهد بروز قصور و تقصیر در این حادثه هستیم که می‌بایست منشا آن را در ضعف مدیریتی و قوانین مرتبط با نظام مهندسی و شهرسازی این کشور (The ۲۰۲۰ Florida Statutes: Communit Planning Act) جستجو نمود.
از طرفی باید دید پس از انجام بررسی‌های کارشناسی با مسببان احتمالی این واقعه که منجر به کشته و زخمی‌شدن بسیاری از شهروندان ایالت فلوریدا شده است چه برخوردی خواهد شد و دولت ایالات متحده چه پاسخی در برابر بازماندگان این حادثه خواهد داشت.
علی شکرالهی، پژوهشگر اندیشکده حقوق بشر و شهروندی